బాల్యాలు

ముందుగా అందరికీ బాలల దినోత్సవ శుభాకాంక్షలు!

మొదటి బాల్యం: అమాయకత్వం, ఏదో తెలుసుకోవాలనే తపన, ప్రతీదీ ఆశ్చర్యంతో కూడిన ఆనందం తలుచుకుంటేనే ఒక గొప్ప అనుభూతి కదూ. అవే పిల్లలకి అందం. అసలు వాళ్ళ బోసినవ్వులే అమృత తుల్యమన్నారు కదా పెద్దలు. పిల్లలున్న ఇల్లు స్వర్గంతో సమానం. తల్లిదండ్రుల ఒడిలో, అమ్మమ్మ లేదా నానమ్మ తాతయ్యల గారాల లాలనలో పాలనలో మంచి విద్యాబుద్ధులతో పాటు ఎన్నో విషయాలు నేర్చుకుంటూ వారి అమాయకపు చేష్టలతో ముద్దులొలికిస్తూ బాధలన్నిట్టినీ మరపించి మురిపించే చిన్నపిల్లలంటే ఎవరికి ఇష్టం ఉండదు చెప్పండి? ఆడుతూ పాడుతూ చదువుకోవలసిన వయసులో బరువు (స్కూల్ బ్యాగ్గులు) బాధ్యతలు (పరీక్షలు) మోస్తూ ఒత్తిడిని (ఫస్ట్ ర్యాంకు రాకపోతే కోప్పడతారన్న టెన్షన్) నెత్తిన వేసుకుని ఈ చదువులెవడు కనిపెట్టాడురా బాబూ అనుకునేలా చేస్తున్న స్కూల్ వాతావరణం ఒక ప్రక్క. చక్కగా ప్రకృతితో ఆడి పాడి స్వేచ్ఛగా ఉండవలసిన వయసులో వాన నీటిలో కనీసం కాగితపు పడవలు కూడా వేయలేని జీవితం మరొక ప్రక్క. ఇది వీళ్ళకి వరమా? శాపమా?  కొబ్బరి చెట్టు క్రింద పడుకుని ఉన్న తాతయ్య పొట్ట మీద కూర్చుని ఆకాశం వైపు చూస్తూ ఎన్నో చందమామ కథలను చెప్పించుకోవలసిన వయసులో ఎవరి గదుల్లో వాళ్ళు కృత్రిమ చందమామని చూసి సరిపెట్టుకోవలసి వస్తోంది. 

ఎన్నో అనుభూతులను మిగుల్చుకోవలసిన బాల్యంలో ఆయాసంతో కూడిన అలసటని మిగుల్చుకుంటున్నారు.  చెమ్మ చెక్కలు, గుడు గుడు గుంజాలు, వాన వాన వల్లప్పలు, కాళ్ళా కజ్జాలు ఏమయ్యాయి? స్కూబీ డూబీ షోలు, పోకీమన్లు, పవర్ రేంజర్లు, మాంస్టర్ వారియర్లు మింగేశాయా? పిప్పరమెంటు బిళ్ళలు, గొట్టాలు (గోల్డ్ ఫింగెర్స్), నిమ్మ తొనలు, మొదలయిన వాటిని పిజ్జాలు, బర్గర్లు, పఫ్ఫులు తొక్కేసాయేమో? కోడి పందెం పువ్వులు, ఏడు పెంకులాటలు, ఉప్పులగుప్పలు ఎక్కడికి వెళ్ళాయో? బాల్యాన్ని ఒక కృత్రిమం అనే రాకాసి మింగేసి ఎన్నో జ్ఞాపకాలని లేకుండా చేస్తోందేమో అనిపిస్తోంది. ఏదేమయినా బాల్యం అనేది ఒక వరం. దానిని వారి నుండి దూరం చేయకండి, హాస్టళ్ళలో పెట్టి పసి మనసులని బాధ పెట్టకండి. ఆప్యాయతల విలువ తెలియనివ్వండి. యాంత్రికంగా మార్చకుండా సహజత్వాన్ని కోల్పోకుండా ఉంచితే దానిని మించిన వరం లేదు. నేటి బాలలే రేపటి పౌరులు. 

రెండవ బాల్యం: వార్ధక్యం రెండవ బాల్యం అన్నారు. ఆలోచించి చూస్తే నిజమే అనిపిస్తుంది నాకు. జీవితమనే బండిని ఎద్దులాగా లాగి లాగి అలసిపోయి ఒక ఆదరించే, స్వాంతన పొందే చేతి కోసం ఎదురు చూసే వాళ్ళు బాలలే. వీళ్ళ బోసి నవ్వులలో పిల్లల బోసినవ్వులంత స్వచ్ఛతా ఉంది. వీళ్ళకున్నది అపూర్వమయిన జ్ఞాన సంపద, ఎంతో అనుభవంతో కూడిన ఆలోచన. కానీ వారి మాటలను మనమే పెడచెవిన పెడతాం. వృద్ధాప్యంలో ఎంత డబ్బు ఉన్నా నేనున్నాను అని అక్కున చేర్చుకోవలసిన కన్నపిల్లలే భారమని తల్లిదండ్రులని వదిలేసిన వాళ్ళు ఎంతో మంది నాకు తెలుసు. రాజమండ్రి గౌతమీ జీవ కారుణ్య సంఘంలో నాకెదురయిన కొంతమంది ద్వారా నేర్చుకున్న పాఠం ఇది. వాళ్లకి చాలా మంది సహాయం చేసి చేతులు దులిపేసుకుంటారు. వాళ్ళు కోరేది సహాయం కాదు అని నాకు అక్కడకి వెళ్ళిన మొదటి రోజు తెలిసింది. ఒక పెద్దావిడ దగ్గర కుర్చుని క్షేమ సమాచారాలు అడుగుతుండగా ఆవిడ చెప్పింది మాకు చాలా ఆస్థి పాస్థులు ఉన్నాయి కానీ ప్రేమగా చూసే చేయి లేక ఒక తియ్యని పలకరింపుకి నోచుకోలేక ఇక్కడ ఉన్నాను అని. ఆ సంఘటన నన్ను కదిలించింది. అప్పటినుండి ఎప్పుడు సమయం చిక్కినా వాళ్ళ దగ్గరకి వెళ్లి కాసేపు కబుర్లు చెప్పి ఆప్యాయంగా పలకరించి వచ్చేదానిని. కనుక నా అనుభవంతో నేను అందరికీ చేసుకునే విన్నపం ఒకటే. మనల్ని కంటికి రెప్పలా కాపాడుకున్న వారిని రెండవ బాల్యంలో వదిలేయకుండా వారి ఋణం తీర్చుకునే అవకాశాన్ని జార విడువకండి. మనల్ని చేయి పట్టుకుని నడిపించిన వాళ్లకి అవసర సమయంలో చేయూతనివ్వండి. ప్రేమగా ఒక స్పర్శ, ఆప్యాయంగా ఒక కమ్మని పలకరింపు చాలు వీళ్ళకి. నిండు మనసుతో చేసే వాళ్ళ ఆశీర్వాదాలే మనల్ని ఈ స్థాయికి తీసుకొచ్చాయి అని మర్చిపోకండి. దయచేసి వాళ్ళని వృద్ధాశ్రమాలలో వదిలేయకండి!